Uyum

Kimsenin yıkımından kıvanç duymam ben; der Baudelaire-
Keza seninle de onlarca kez dövüşmüştük, her tarafımız kan, revan:
İrtifa yitiren temel element, sıradanlaşan devinim, tekerrüre mahkum iktidar-
Birbirimize açıldıkça kendimize kapanıyorduk hızla;
İlahi bir origami:
Kendime dahi katlanamazken.
İki ayrı ucu gibi bir beyaz kağıdın; birbirimizin üzerine katlanınca ancak,
Kalınlaşıyoruz şeffaflığı örtüp ellerimizle:
Hedeften sapmış bir duhûl hali.

Derim, soğan kabuğuymuşcasına dökülüyor. "İşte bu!" diye bağırıyor Juliana,
"bizim sonbaharımızın habercisi olmalı, halihazırda bu denli kuşatılmışken"-
güz/giz.

İç yüzüne adını yazdım- birbirimizin parmaklarına geçirdiğimiz modifiye alyans: muşta.
Şiddetteki ünlemi severim ben.

Kırık bir gitar, ifadenin arkasında arpej geçiyor: her tel; birer yol, sıra.
Neye elimi atsam a(k)kor- parmaklarım yapışıyor tellere, liğme; etim kalıyor.
Leş kokusu: nereden bakarsan bak, ölümün tortusu.
Beynimden parmak uçlarıma mürekkep taşıyan incecik damar, sünmüş.
Sır: merdivenin kırık basamağı; en sevdiğim oyuncağım.

Bir elma koçanı gibi; sararmaya başlamış, çekirdeklerinden sapına doğru,
Ve çoktan başladım kokuşmaya.