Pıt
diyen sesi
dutun
Hava ağır ve sıcaktı, gecenin sesi
tenimdeydi, kıyıda tumba
çalıyordum, kimbilir kiminle.
seviştim ah, belki lotüs
çiçeğiyle, belki onun
taçyapraklarıyla.
konuştum
uzun.
Soyarken seni,
zamanlar öncesiydi
ve yoktu
incir yaprağın.
Telaşla baktım.
Yüzünü ezberime aldım.
Sesim dedim, sesime
dokunsun.
Parmak
İzlerimi
silerek
okşuyordum
boynunu.
Efendim, onu!
İncelikli
boynunu.
İndim koyaklarından
kardım geldim.
Eşkıya sekişimle:
Gümüş ovan! Kasımpatın!
Yoldum yoruldum
cennetinde ilk defa.
Mum ışığında gidip geldi gövden
ve ay doğduğunda-
yoktun! Olsun, biraz da yoksulluklar sevişmek.
Arındıkça çoğalır
diye insan, öptüm,
bilmem ki yalnızca
seni mi?
Hatta belki
Kendimi
Bile
öptüm.
Derin duydum, rüzgârın
ıslığı yoktu! Çünkü saydım,
kumun tanesi az’dı! Anladım,
demenin ürkütücülüğünü düşün,
-imkânsızdır anlamak
Emdim bitirdim.
Sütüm, dedim.
Helal şiir.
Sina Akyol
(İkindi Kitabı’ndan)
21 Aralık 2009 Pazartesi
Lirikler
Gönderen exileangel zaman: 11:06
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
0 yorum:
Yorum Gönder