soluktur tenine dokunduğum tüm resimler

otobüsün bir köşesinde
sana do-ku-na-ma-ma-ya uyuyorum
ben, bu kadar uzak durmana
-anlam veremiyorum

çok söze gerek var mı? vedalaşmaları sevmiyorum
- o kadar


öyle istedim.


hiç hesapta yoktu bu ayrılık
zamanı değildi gitmenin
şimdi ben sensiz, sana uyuyorum
şimdi ben, sensiz, susuyorum
şimdi, ben, sensiz, yorgunum

ben her gece düşlüyorum ki
bahçesinde, gözlerinin önünde yatmak
durağında ömrümün sana inmek


yani bu gece
bu şehir yalnız
yani bu gece
o da, ben de, sen de, yalnızız


salıncaklarda şehrin yosmaları
parklar ayyaş yuvası
kapıyı üzerime kilitleyip oturuyorum.
yani;
şimdi ben sensiz, sana uyuyorum
şimdi ben, sensiz, susuyorum
şimdi, ben, sensiz, yorgunum

bayramlar kutlandı adına mutluluk dedikleri
-ben oturdum sana ağladım
bolca hayal kurdular ben azalırken
sıkışan koca bir dünya vardı
- nedenini benden bildikleri


hiçbir beste benzemiyor asılı duran kopya hayatlarımıza
susarak anlatabildiklerimizle bolca kendimizi avutuyoruz
birikintilerden sıçrayan çamurlarla yazılmıyordu sana hissettiklerim
- seni yaratan ellerle oynanmıyordu
hangi müzisyen işlemişti seni notalarına
hangi ressamın fırçasından çıkmıştı kaşların
- ve hangi heykeltıraş işlemişti dudaklarını


başkalarının yaşadıklarına söz kestim
-kendiminkini yaşamaya değil
şimdi ben sensiz, sana uyuyorum
şimdi ben, sensiz, susuyorum
şimdi, ben, sensiz, yorgunum


sen giderken
canım (yandı)
yollarda kar vardı
soluktur tenine dokunduğum tüm resimler
belki de
eskitmektir
kentin ışıklarına
boyayıp yüzümüzün
silüetini
d
ü
ş
ü
r
ü
r
k
e
n denize
belki de az / almaktır
çoğul acıların maviyen suratlarına bakamadığımız hayatlarda
belki de konuşamamaktır
adımlarımız sıklaşırken kaybolup gittiğimiz adreslerin içerisinde


aslında her şey yıkılan onca düşün filizlenmesiyle
- yani seni sevmekle başladı
şimdi ben senle, uyuyorum
şimdi ben, senle, konuşuyorum
şimdi, ben, senle, mutluyum.



Alper Akdeniz