Mana

1.
Sen bir hiçsin gerçek!
Kimseninsin!
Rezilsin!
Kaybolmanın bile
Bir anlamı yok içinde!
Ne geçmişte.
Ne gelecekte.
Katlanamıyorsun hayalin”ha”sına bile.
Geri dön sen
Geri dön, ananın “a”sına!
Sen bir hiçsin gerçek!
Aldanmışların fır-dönen pusulası
Kayıp yolsun!
Savaşçıların
Katillerin
diktatörlerin
erkeklerin
modern tarihisin!
Kan çiçekleri açıyor kıyılarında!

Büyüyorum işte hepsini
Serseri bir çocuğun ruhunda.
Emdikçe incelen parmağım
Halen üşüyor ağzımda.
Artık büyümenin de bir anlamı yok…
Şaşırmış
Hırpalanmış,
Aradıklarına gezegen bir zerre
Dönüp duruyor
Öylece
Verili
Tanımlı çekim alanlarının dışında bir yerde.
Sorguluyor artık elektronlarını bile…

2.
Sen ey şizoit meteor!
Eskiden
Yıldızdan yıldıza düşerdin.
Küçük çukurlar ardında.
Bütün “yeryüzü parçalarından”
Gürültülü geçerdin.
Güzel seslerin ve harflerin
öpüştüğü ay geceleri
gümüş bedenli bir soytarı gibi
eğlendirirdin yalnızlığını.
Düş-fırtınalarına binmiş
Kıyamet bir bulut gibi
Sulu-kuru uçup
Uçulacak bütün “gökyüzü parçalarını”
Konardın çıplak ıssızlığa.
Gerçeğin umurundan bile geçmezdin…

3.
Kalmak ne feci uzak anne!
“Hayat sen ne fenasın!”
Kahroluyorum
bu hareketi az yerde!
Kör-kulağı gibi aklım tıkırtılarda.

Geleneğin
yerleşmenin pembe götlü kraliçesi
oturuyor üstümde…
Uzak anne!
Merak anne!

-Buralardan da gitmeli…

Gerçek seni
Yakalayıp her ıssızlıkta
Cırıldata cırıldata halletmeli…

Süha Tuğtepe