Yatınca Uyunuyordu Eskiden

sen ses verdiğini mi sanıyorsun
sesin tanrı olmuş, senliğin hiçbir şey

tanrının yokluğunu ne(y) mi sanıyorsun
Allahsız olmuş şenliğin
ötücü kuşlara ne ödedin

birikimler süpürülmeli biraz
bu ilk adına her şeyden acizsin diye değil
yalan senin gazoz kapağındı ama
sayarken ellerin
bil ki
kaçtın sahi

bozuldu oyun
boyun uzadıkça kılıç keskinleşti
sen kestin sadece boynunu

neden sırada kalmıyorsun evlat gibi
ayrışmış gerçeklerin kimliği adına
ibrahim değildin
dağlar, karlar ve çıkarlar adına
kimliğindeki uzaklar değildi ismin
sahi

sayıyorsun seni ama oyun bozuldu bil
birikimin süpürülürken bu ilk adıma
birer birer sayıyorsun

ses verdiğini biliyor benlik
ama sen o sesi verdiğini [neçe] bilirsin
sesin tanrı, senliğin hiçbir şey
kendini yeter mi bildin
bu seste de kendini tanımazlığa
irkilme
detone oluyor mevsimin

ses verdiğini sanıyorsun
sesin tanrı olmuş, senliğin hiçbir şey
yatınca uyunuyordu eskiden
ve gerçekten
yatınca
kendi teninle insanca bile
ölebilirdi ismin..

Ömer Serdar