Meydan Sokağı

El yordamı ıslıklarla fırlıyoruz
ölümüne atlıyoruz kürsülerin üzerinden
geçiriyoruz tırnakları zembereği boş pankartlara
şafak yok!
Yeni düşlerle yürüyor yeni öyküler.

Akışsız bir hırıltı sırtüstü yatmış
kuyusuyu ıskalayan çeliksin boğuluyorsun
kedi boğazında ahı mor salkım
dişleri dökülüyor ahşabın,

-say ki ateşle çevrelenmiş in
akrep gibi kendini sokuyorsun-

varlıklar adını alıyor varlıklardan
sebepsiz edepsizlik salınan güzelliğin
hani şöyle bir omuz olsa çıplak bir omuz
bir trenin terkinde sabahı uykusuz.

İştahla basıyor ayaklarım yere
kaygan zeminde ufalanıyor
ilk soluk
ilham perilerinin fısıltısı dönüyor havada
kocaman bir yoklama defteri gökyüzü
göz kırpıyor yıldızlı satırlarda ihanet
birazdan yağmur iner
gezmeye çıkmış gibi davranır iri damlalar
yüz ağartan bu ağıl bu ağır kahır
bu kanlı fasıl bu görgüsü kıt ışık
gözlerim şimdi büsbütün açıkallanıp yapraklanınca içim
gösterişe kalkar koynumda deniz atları
koyup gider sıcağımı
kanar kıskanç ilk yaz,
kanar gelincikler
dalgalanır kuzgun tüyler,
kanatlanır öfke
bir cam güzeli bilirim lacivertte kayan bir hisse
uyur uyanır alnında açar her gece
yak yelkene can veren rüzgarı
unutulur tasalar gün yükselince

kayalarında yeşerir mezarım
yeni sürgün fışkırır zeytinden
bir kuş ağzını çalkalar denizi görmeden
gayri resmi yangınlarda çarpar alıcı yürek
yerin yüzünü biçer döverken devlet

Nefise Pınar