kadın!
evet, sen!
bir türlü unutamadığım!
belki de istemedim unutmak...
sevdim başkalarını, onları aldım, kendimi verdim.
ama seni ille, parça parça da olsa aradım.
saçaklı ruhumun çıkmaz yollarında oyunlar oynarken
o yollar hep çıksın istedim.

dikitlerim dik durmasın
sarkıtlarım korkutmasın dedim,
olmadı.
hep biçare, yarı yolda...
rüyalara inanıp,
fizik kurallarına malup oldum.
bu gergin, ihtiraslı oyununda bedenimle ruhumun
araya sıkışmış bir gerçek vardı anlamadığım,
heyhat, hep sezdim
hep hissettim
işte, o,
sensin,
kadın!

belki nota vuran parmakların
belki o kanlı dudakların
ama en çok gözlerin
erkeksem ben, eminim
o kara kuyulara defalarca haykırdım
ve sen kesik kaçak
küçük uzak konuştun ya hep
(nasılsa bir de ılık bir bahar meltemi kadar yumuşak)
ben o anlar anladım ki ölümlü hayat bu işte,
hayat biter.
her şey biter.
yarım kalır tüm davalar.
artık kokmaz bir çöp,
bir lağım bile...
ne yazık ki bir ben bile yoktur seni arzu edecek.

yok!
sonsuzluk yoksa
aşk da yok!
ama bu nemenem bir bedendir?
senin kuyuna düşer,
düşer,
düşer...


alıntı