Pus Gecenin Zemin Katı

suya gömdük yıldırım ayetlerini
ayışığında boğulan gecenin
sararmış saatler durduğunda
eşit aralıklarla dizilmiş fenerlerde
buruk gözlerin kadar serüvencidir
düşakıntısında martı kahveleri an an
çocuk kokusu
kanlı elişi mendil
usulca eskitilir yatağında sessizlik
yalnızlık kus zehrini
pus
gecenin zemin katı
men dil
(sıkıştık bulutlara
kanat kaldık gökte
binlerce çift
unutulduk yıllarca)
ay eskisi göbeğim çatlar
ince öfkemden
sular kaynağını yitirir
yüreklere ezgi düşer ah sesleri
dilsiz ağızlardan
yer değiştirir kendiliğinden
yengeçle oğlak
şimdi gözlerim güzeleği

Kaan İnce