Ararken

ezginin kederini dinledim
daktilonun sesini
anımsadım düş kırgını seni
anı yitti
gece
bıraktı çalar saate sessizliğini
masaya
kitaplara
biraz önce giden sesinin yokluğuna
bir hüzün ele verdi seni
gözlerinde görünüp yitiveren
ve özlemini bırakıp gitti
yastığındaki yüzün
serinliğinden başka bir şey
giymedim oysa yağmurun
durdum sokakta
sakınımlı ve ıslak
saçların dokundu çıplak omuzlarıma
anımsadım büyücünün kristal küreye baktığı gibi
bilyeme bakarken çocukluğumu
ve beni sakladı gece
saydam karanlığında duldasının
üşüdüm seninle ansızın
penceredeki pusun
parmak uçlarımı ayırdığı yerde
kimsem yoktu
çizgilerinden başka
bileğimdeki vaz geçilmiş intiharın
sokaktaki ıslak tenimi duyumsadım
ve ararken yakalandım
kayıp otobüsünde
kendi resmime

zafer ekin karabay