İkamesinde İnsan

I

bir yürüyüştü
kendine has mevsiminlerin doğasında
zaman içinde farkında bir an
... mahremane...
ılık, yağmurdu
beyaz bulutsu
yeşil sarılan sarmaşık coşkusuydu
sessiz yaşamların terennümü

mavi devinim
dalgalandı
vurdu tüm kıyıların korunağına
duygu isyan eder üstüne çok basılınca

II

“Ne önemi var... evet ne önemi var sahip oluşun, mesele kaybetmeye gönüllü olmak, kayboluşun gözlerine yürekle bakmak. Ve o büyüden beslenmeye, ve o meyveden umudu bilmeye...”

çekin artık eteklerimden susadığım sularınızı
kıraç kalsın bu topraklar
çöl olsun barınak vadilerimiz
sevda vahaları seraplarda can bulsun
kederlensin tomurcuklar
hüzne açılsın güller

ne çıkar

görün ki yazdık başka bir yönümüze
direnişimizi
vazgeçilmezler elfazı umutlarımıza

mevsimi sefil
baharı kısır
yaşamadık mı yıllarca

bereket tıkanmış bir pipetten
emiliyor iktizalara
ölümü erteleme misali
damıtılıyor kursağımıza

korkularımızı besledik
korkularımıza yenildik

erkleri nisyana sattık
bedeni ölümlü yazgısına
uyuştuk dünyamıza
ederi umarsızlık

yine de
gördünüz ki
eziğimize boynumuz eğilmezdir

“Her... evet her eksilişin ardından, yola koyulan bütünleniş. Usul-ağır, sessiz-aksak yenidenlik sevdası, bekleyişlerimiz için aslında.”

III
şimdi ufuk uzağının ötelerinde
bir çizgi açılıyor yakın boyutuna

dur bir an, durul biraz
dinle
belki de…belki
bu...
sonsuzluktur kavuşmak isteyen kalıntına




Efsane Hoshbaht